سازماندهی کندو بر اساس تقسیم کار است.
زنبورهای کارگر در فاصله سه کیلومتری در جستجوی گرده، شهد و رزین (از رزین بره موم می سازند) پرواز می کنند که آنها را وارد کندو کرده و در سلول ها قرار می دهند.
گروهی از زنبورهای کارگر مشتاقانه از مواد تغذیه کننده لارو مراقبت می کنند.
لاروها از تخم هایی که ملکه زنبور عسل گذاشته بیرون می آیند.
این لاروها به زنبورهای کارگر جدیدی تبدیل می شوند که بقای کندوی عسل خانگی را تضمین می کنند.
تبادل مداوم غذا در کندو وجود دارد.
برخی از زنبورها گرده های جمع آوری شده را به دیگران می دهند.
مواد شیمیایی خاصی نیز بین زنبورها رد و بدل می شود که تمایز لاروها را در سه زنبور مختلف در کلنی تنظیم می کند.
اگر یک ملکه زنبور فعال (کسی که تخم می گذارد) در کندو وجود داشته باشد، ملکه جدیدی ایجاد نخواهد شد.
هنگامی که تولید تخم ملکه کاهش می یابد یا ملکه می میرد، زنبورهای کارگر سلول های زنبور سلطنتی می سازند (این سلول ها بزرگتر از سلول های دیگر هستند) که در آن ملکه زنبور آینده رشد خواهد کرد.
چرا زنبورها زنبورستان خود را با دیگری اشتباه نمی گیرند؟
زیرا هر کندوی عسل بوی خاص خود را دارد.
همه اعضای یک کلنی زنبور عسل دارای این بو هستند زیرا همه آنها غذایی می خورند که در دهان سایر اعضای آن کلنی فرآوری شده است.
لانه زنبوری از تکه های موم ترشح شده توسط غدد ساخته شده است.
این غدد در شکم زنبورها قرار دارند. ملکه زنبور عسل در هر سلول مولد یک تخم می گذارد.
هنگامی که حشرات از تخم خارج می شوند، به آنها عسل و گرده می خورند. هنگامی که حشره ها به رشد کامل رسیدند، در سلول های خود با یک کلاه مومی بسته می شوند.
هنگامی که آنها به زنبورهای کاملاً توسعه یافته تبدیل شدند، پس از جوجه ریزی از این کلاه مومی عبور می کنند.
اما وظیفه زنبورهای کارگر فقط جمع آوری غذا و مراقبت از ملکه زنبور عسل نیست.
آنها کندو را تمیز نگه می دارند و با بال های خود آن را تهویه می کنند.
هر کلنی زنبور عسل بوی خاص خود را دارد.
این باعث می شود که زنبورها کلنی خود را با کلنی دیگری اشتباه نگیرند و همیشه به کلنی خود بروند.
