در قرن شانزدهم، برخی از افراد بریدگی های عمدی در کفش های خود داشتند که به آن اسلش می گفتند.
گاهی اوقات آنها کفش پوما زنانه لیز بودند اما گاهی اوقات با چفت بسته می شدند.
کفش های اولیه تودور پاشنه نداشتند. با این حال، در اواخر قرن شانزدهم زنان در انگلستان شروع به پوشیدن کفش های پاشنه بلند کردند.
در اوایل قرن هفدهم، پوشیدن چکمه برای مردان مد شد. با این حال، در اواخر قرن هفدهم برخی از مردم شروع به پوشیدن کفش های سگک دار کردند.
در قرن 18 بسیاری از سبک های مختلف کفش وجود داشت.
افراد ثروتمند سگک هایی از نقره داشتند! علاوه بر این، در قرن هفدهم و قرن هجدهم، زنان ثروتمند کفش های ساتن یا ابریشم می پوشیدند.
اغلب آنها گلدوزی می شدند. در خارج از منزل، افراد برای محافظت از کفش‌های خود کفش‌هایی مانند صندل‌های چوبی یا چرمی می‌پوشیدند.
در اوایل قرن نوزدهم کفش‌ها با پای راست و پای چپ به جای قابل تعویض ساخته می‌شدند.
مردان اغلب در قرن 19 چکمه می پوشیدند و پوشیدن آن برای زنان نیز قابل قبول شد. با این حال، در پایان قرن، پوشیدن کفش برای زنان دوباره مد شد. در قرن نوزدهم، کفش ها به جای سگک، بند داشتند.
در اوایل قرن نوزدهم نوع جدیدی از چکمه به نام دوک ولینگتون نامگذاری شد.
در ابتدا آنها از چرم ساخته می شدند، اما از دهه 1850 آنها را از لاستیک می ساختند.
در قرن نوزدهم چکمه ها و کفش ها برای اولین بار به تولید انبوه رسیدند و ارزان تر بودند.
در سال 1885 یان ماتزلیگر دستگاهی را برای کفش های ماندگار معرفی کرد (دوام آخرین قسمت از فرآیند ساخت کفش است).
با این حال، در قرن نوزدهم، هنوز برخی از والدین فقیر بودند که توانایی خرید چکمه یا کفش برای فرزندان خود را نداشتند.
در برخی از شهرهای بریتانیا در پایان قرن نوزدهم، یک موسسه خیریه به نام Boot Fund برای کمک به تهیه چکمه و کفش برای کودکان فقیر تأسیس شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.